Słynny irlandzki noblista, poeta i pisarz William Butler Yeats, w swoim zbiorze folkloru irlandzkiego kiedyś odniósł się do celowego poświęcenia się chrześcijańskich świętych i bohaterów (Yeats, 1998 [1917], s. 333). Skonfrontował to z ówczesną, jak twierdził, doktryną szczerości i samorealizacji, przez którą kultura zrobiła ludzi miękkimi i pasywnymi. Średniowiecze i epoka Odrodzenia miały więcej racji w oparciu się na naśladowaniu Chrystusa albo wybranych klasycznych bohaterach. Święty Franciszek i Cezary Borgia stali się twórczymi zwycięzcami, „odwracając się od lustra w stronę refleksji nad maską”. Wobec tego wszystko dla pisarza zaczęło być alegorią. Wyznawał imitację jako część stylu i życia, nawet życia dalekiego od naśladowania bohaterów. „Szczęście uzależniło się od energii zaczerpniętej z maski jakiegoś innego życia, odrodzenia nie swojej jaźni, od czegoś tworzonego na chwilę i nieustannie odnawianego, w zabawie podobnej do dziecięcej...” (Yeats, 1998 [1917], s. 334). Pomysł napisania książki o imitacji powstał pięć lat temu. Nomen omen wzorowany był na dziełach z różnych serii anglojęzycznych czy też przetłumaczonych na polski, nawiązujących do ciekawych tematów, zjawisk, procesów. Nie były to tematy należące do ściśle określonej dyscypliny, zahaczały o kilka dziedzin i okresów historycznych. Zresztą właśnie takie przyciągają uwagę czytelnika, a autorom dają przyjemne złudzenie uniwersalności tematu: moda, zabawa, zmiana, randka, strach, piękno, brzydota, wojna, kłamstwo, konsumpcja, turystyka czy wolność. Inspiracją do refleksji teoretycznych i poszukiwań badawczych dotyczących imitacji stały się wcześniejsze moje zainteresowania społeczeństwem sieciowym i siecią, jak również ogólnie oddziaływaniem mediów tradycyjnych i elektronicznych (np. Novikova, 2012)

Moim rodzicom