Wojna towarzyszyła cywilizacji przez znane i opisane przez historyków epoki. Była stymulatorem postępu technologicznego, przenoszenia nowych idei, jak i przyczyną wszelkich zniszczeń, ofiar i nieszczęść. Od zarania dziejów wojna stanowiła przedmiot zainteresowania wielu myślicieli, filozofów i polityków. Na przestrzeni dziejów wojna postrzegana była krańcowo − od dobrodziejstwa do tragedii; jako wydarzenie, z którym związany jest rozwój cywilizacyjny oraz wszelkie nieszczęścia, jakie mogą spotkać człowieka. Wojna przez wieki uznawana była za mechanizm rozwoju cywilizacyjnego − starano się zidentyfikować oraz zrozumieć fenomen tego zjawiska, przy jednoczesnym poszukiwaniu odpowiednich środków i metod jego eliminacji. Zauważalna jest realna niewiedza z zakresu badania problemów wojen i konfliktów zbrojnych w ujęciu polemologicznym. Nie podjęto do obecnego czasu badań określających, w jakim stopniu polemologia wpływa na współczesny obraz wojny. Obserwowany nieustannie rozwój społeczeństw zmienia świat i jego uwarunkowania, dlatego wskazane jest, aby podejmować kroki w kierunku poszerzania horyzontów nauki. W związku z tym do wzbogacania wiedzy o wojnie, konfliktach zbrojnych i pokoju powinna być również wykorzystywana teoria polemologii, a także nauk pokrewnych, przede wszystkim nauk o bezpieczeństwie i nauk o obronności. Zjawisko wojny i pokoju, nazywane często fenomenem, od początków tworzenia zrębów strukturalno-funkcjonalnych państw było ciągłym przedmiotem zainteresowania władców i specjalistów polityczno-militarnych. Wojny są realną częścią złożonej rzeczywistości. Żadne bowiem zjawisko, w tym wojna, nie pojawiło się znikąd, lecz rozwijało się na przestrzeni dziejów. Zjawisko wojny ze względu na swoją wartość teoretyczną i praktyczną stanowi przedmiot zainteresowań myśli filozoficznej i społecznej od samych początków jej powstania. Przez całe wieki myśliciele i uczeni poszukiwali dróg wiodących do wyeliminowania wojen z życia ludzkości. Bez wiedzy o wojnie niemożliwe jest zrozumienie, jak kształtował się współczesny świat i dlaczego nawet najbardziej rozwinięte społeczeństwa musiały czasami walczyć. Polemologia, od jej powstania po II wojnie światowej, podobnie jak każda inna nauka, ulega licznym transformacjom rozwojowym, co jest widoczne niemalże w każdej epoce historycznej. W latach pięćdziesiątych XX wieku zaczęto kształtować teoretyczny fundament polemologii, uwzględniając istotne zmiany w środowisku bezpieczeństwa lokalnego oraz międzynarodowego. Działalność badawcza ekspertów, którzy zajmują się problemami wojny i konfliktów w kontekście budowania pokoju, wzbogaciła teorię polemologii oraz poszerzyła jej obszar badań. Rezultaty badań polemologów potwierdzają opinię, że wojna jest najbardziej destrukcyjnym zjawiskiem społecznym. Problemy wojny, konfliktów zbrojnych oraz pokoju, które zajmują określone miejsce w świadomości społecznej i poglądach naukowców, nadal są przedmiotem zainteresowania badawczego oraz uprawiane są w ramach dyscyplin nauk społecznych. Wojna i konflikty zbrojne są zjawiskami społecznymi, które wymagają wieloaspektowych, interdyscyplinarnych badań. Stąd też podejście polemologiczne w badaniach wojny, konfliktów zbrojnych oraz pokoju wykorzystuje dorobek naukowy różnych dziedzin i dyscyplin naukowych. Ponadto polemologia w naukach o bezpieczeństwie i w naukach o obronności ma istotne znaczenie we wzbogacaniu teorii przedmiotowej tych dyscyplin. W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie polemologią. Konsekwencją tego jest rodząca się potrzeba poznania historycznych, a także współczesnych i przyszłych wojen i konfliktów zbrojnych. Generowane wnioski mogą przyczynić się do projektowania efektywnych sposobów przeciwdziałania zagrożeniom oraz budowania i umacniania pokoju w wymiarze lokalnym, regionalnym i globalnym. Nauki o bezpieczeństwie i nauki o obronności obecnie (od 2011 roku) dynamicznie się rozwijają. Jednocześnie można zauważyć, że specjaliści z różnych dziedzin i dyscyplin naukowych, którzy biorą udział w zebraniach naukowych polemologicznych, traktują niekiedy polemologię jako naukę, w której może być wykorzystywana wiedza z innych nauk pokrewnych. Najczęściej wskazuje się na: filozofię, socjologię, historię, politologię, stosunki międzynarodowe, nauki techniczne, antropologię, demografię, ekonomię, informatykę oraz etiologię. Nauki o bezpieczeństwie i nauki o obronności są nowymi dyscyplinami w dziedzinie nauk społecznych. Geneza obu tych dyscyplin naukowych wywodzi się z wcześniej uprawianych nauk wojskowych. Zmiany w strukturze obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych, a w zasadzie istotny podział nauk wojskowych na te dwie dyscypliny i umieszczenie ich w dziedzinie nauk społecznych wpłynął na konieczność jednoznacznego określenia przedmiotu poznania tych nauk oraz wykazania specyfiki metodologicznej. W środowisku naukowym podjęto zatem dyskusję naukową dotyczącą obszaru i przedmiotu badań oraz właściwego danym dyscyplinom aparatu metodologii badań. Bezpieczeństwo i obronność należą do tych kategorii współczesnych pojęć, które przeżywają obecnie swoisty renesans. Żywe zainteresowanie tą problematyką wynika przede wszystkim z faktu, że nauki o bezpieczeństwie i nauki o obronności uzyskały status samodzielnych dyscyplin naukowych, zakwalifikowanych do dziedziny i obszaru nauk społecznych. Podejmowany jest również nieustanny rozwój i usystematyzowanie wiedzy o bezpieczeństwie i obronności, co niezmiernie ważne z perspektywy umacniania tożsamości tych nowych dyscyplin naukowych.