ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (195-206)
    Diagnozowanie logopedyczne uczniów w czasie pandemii
    
        
    
    	
	 
    Więcej
    Ukryj
    
    	    	
    	    
    	    	    		    	    		
    
    
    
     
    	
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
		
STRESZCZENIE
Mowa odgrywa niezmiernie ważną rolę w komunikacji międzyludzkiej.
Często zdarza się, iż mowa nie rozwija się zgodnie z normą. Czas pandemii
dla specjalistów to bardzo trudny czas. Niełatwy moment dla szybkiej
rzetelnej diagnozy. Artykuł stanowi uściślenie problematyki diagnozy oraz
terapii logopedycznej. Mówi o rzetelnej diagnozie, o której decyduje wiele
czynników, opinii, specjalistycznych badań. Tekst koncentruje się na konkretnej
terminologii pojęciowej z zakresu diagnostyki logopedycznej. Pozwala
na wyłonienie spójnego postępowania diagnostycznego. Przybliża
trudny czas pracy terapeutycznej w czasie nauki zdalnej. Pokazuje utrudniony
dostęp do specjalistów medycznych takich jak neurolog, laryngolog,
foniatra i innych. Opieka logopedyczna ma za zadanie działania profilaktyczne,
diagnostyczne. Praca logopedy to podejmowanie działań profilaktycznych
zapobiegających powstawaniu wad i zaburzeń mowy. Wspieranie
działań profilaktycznych w tym zakresie nauczycieli. Logopeda przeprowadza
badania przesiewowe w celu ustalenia właściwej mowy uczniów. Organizowanie
pomocy logopedycznej. To działania z zakresu kultury żywego
słowa. Przede wszystkim pokazuje nam, jak bardzo dużo uczniów korzysta
z pomocy logopedycznej w placówkach oświatowych. Celem niniejszego
artykułu jest chęć pokazania trudnej pracy logopedy w czasach pandemii.
Z jakimi przeszkodami na drodze do pięknej polskiej wymowy boryka się
współczesny specjalista. W jakich warunkach terapeuci pracują, chcąc, dalej
realizować się jako specjaliści, którzy chcą pomóc.
		
 
REFERENCJE (13)
			
	1.
	
		Błeszyński J., Kaczorowska-Bray K. (2012). Diagnoza i terapia logopedyczna osób z niepełnosprawnością intelektualną: teoretyczne determinanty problemu. Gdańsk: Harmonia Universalis.
		
	 
	 
 			
	2.
	
		Chęciek M. (2012). Jąkanie: diagnoza, terapia, program, wyd. 3. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
		
	 
	 
 			
	3.
	
		Cieszyńska J., Owieśna M. (2009). Diagnoza i terapia zaburzeń afatycznych. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
		
	 
	 
 			
	4.
	
		Czaplewska E., Milczewski S. (2012). Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
		
	 
	 
 			
	5.
	
		Demel G. (1996). Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne.
		
	 
	 
 			
	6.
	
		Jastrzębowska G. (1998). Podstawy teorii i diagnozy logopedycznej. Opole: Uniwersytet Opolski.
		
	 
	 
 			
	7.
	
		Laurence B., Leonard L. (2006). SLI – specyficzne zaburzenie rozwoju językowego. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
		
	 
	 
 			
	8.
	
		Lichota E.J. (2009). Terapia wad wymowy. wyd. 3. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
		
	 
	 
 			
	9.
	
		Skorek E.M. (2001). Oblicza wad wymowy. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.
		
	 
	 
 			
	10.
	
		Styczek I. (1982). Badania i kształtowanie słuchu fonetycznego. Warszawa: Wydawnictwo Szlone i Pedagogiczne.
		
	 
	 
 			
	11.
	
		Walencik-Topiłko A. (2005). Wykorzystanie programów komputerowych w profilaktyce, diagnozie i terapii logopedycznej. W: T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska (red.). Podstawy neurologopedii. Opole: Uniwersytet Opolski.
		
	 
	 
 			
	12.
	
		Walencik-Topiłko A. (2015). Lingwistyczne i społeczne znaczenie głosu. W: J. Mampe, Ł. Owiczinnikowa (red.). Socjolingwistyczne badania w teorii i praktyce: ujęcie interdyscyplinarne, t. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
		
	 
	 
 			
	13.
	
		Wnukowska K. (2013). ABC afazji. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.