PL EN
Wydawnictwo
WSGE
Wyższa Szkoła Gospodarki
Euroregionalnej
im. Alcide De Gasperi
ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (195-206)
Diagnozowanie logopedyczne uczniów w czasie pandemii
 
Więcej
Ukryj
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Mowa odgrywa niezmiernie ważną rolę w komunikacji międzyludzkiej. Często zdarza się, iż mowa nie rozwija się zgodnie z normą. Czas pandemii dla specjalistów to bardzo trudny czas. Niełatwy moment dla szybkiej rzetelnej diagnozy. Artykuł stanowi uściślenie problematyki diagnozy oraz terapii logopedycznej. Mówi o rzetelnej diagnozie, o której decyduje wiele czynników, opinii, specjalistycznych badań. Tekst koncentruje się na konkretnej terminologii pojęciowej z zakresu diagnostyki logopedycznej. Pozwala na wyłonienie spójnego postępowania diagnostycznego. Przybliża trudny czas pracy terapeutycznej w czasie nauki zdalnej. Pokazuje utrudniony dostęp do specjalistów medycznych takich jak neurolog, laryngolog, foniatra i innych. Opieka logopedyczna ma za zadanie działania profilaktyczne, diagnostyczne. Praca logopedy to podejmowanie działań profilaktycznych zapobiegających powstawaniu wad i zaburzeń mowy. Wspieranie działań profilaktycznych w tym zakresie nauczycieli. Logopeda przeprowadza badania przesiewowe w celu ustalenia właściwej mowy uczniów. Organizowanie pomocy logopedycznej. To działania z zakresu kultury żywego słowa. Przede wszystkim pokazuje nam, jak bardzo dużo uczniów korzysta z pomocy logopedycznej w placówkach oświatowych. Celem niniejszego artykułu jest chęć pokazania trudnej pracy logopedy w czasach pandemii. Z jakimi przeszkodami na drodze do pięknej polskiej wymowy boryka się współczesny specjalista. W jakich warunkach terapeuci pracują, chcąc, dalej realizować się jako specjaliści, którzy chcą pomóc.
 
REFERENCJE (13)
1.
Błeszyński J., Kaczorowska-Bray K. (2012). Diagnoza i terapia logopedyczna osób z niepełnosprawnością intelektualną: teoretyczne determinanty problemu. Gdańsk: Harmonia Universalis.
 
2.
Chęciek M. (2012). Jąkanie: diagnoza, terapia, program, wyd. 3. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
 
3.
Cieszyńska J., Owieśna M. (2009). Diagnoza i terapia zaburzeń afatycznych. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
 
4.
Czaplewska E., Milczewski S. (2012). Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
 
5.
Demel G. (1996). Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne.
 
6.
Jastrzębowska G. (1998). Podstawy teorii i diagnozy logopedycznej. Opole: Uniwersytet Opolski.
 
7.
Laurence B., Leonard L. (2006). SLI – specyficzne zaburzenie rozwoju językowego. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
 
8.
Lichota E.J. (2009). Terapia wad wymowy. wyd. 3. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
 
9.
Skorek E.M. (2001). Oblicza wad wymowy. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.
 
10.
Styczek I. (1982). Badania i kształtowanie słuchu fonetycznego. Warszawa: Wydawnictwo Szlone i Pedagogiczne.
 
11.
Walencik-Topiłko A. (2005). Wykorzystanie programów komputerowych w profilaktyce, diagnozie i terapii logopedycznej. W: T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska (red.). Podstawy neurologopedii. Opole: Uniwersytet Opolski.
 
12.
Walencik-Topiłko A. (2015). Lingwistyczne i społeczne znaczenie głosu. W: J. Mampe, Ł. Owiczinnikowa (red.). Socjolingwistyczne badania w teorii i praktyce: ujęcie interdyscyplinarne, t. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
 
13.
Wnukowska K. (2013). ABC afazji. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.
 
Journals System - logo
Scroll to top