Punktem wyjścia moich rozważań w niniejszym referacie będzie analiza dwóch podstawowych przepisów normujących instytucję skargi. Chodzi tu oczywiście o art. 63 Konstytucji RP oraz powiązany z nim art. 221 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z konstytucyjnym przepisem „każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Tryb rozpatrywania petycji, wniosków i skarg określa ustawa”. Na bazie m.in. powyższych unormowań, rozstrzygnięć polskich wojewodów, orzeczeń sądów administracyjnych podejmę próbę odpowiedzi na trzy podstawowe pytania. Po pierwsze: Jak powinien przedstawiać się tryb wnoszenia i rozpoznawania skargi obywatela na działalność organów jednostek samorządowych i jakie z tym postępowaniem mogą wiązać się trudności? Po drugie: Jak przebiega tzw. wewnętrzny tryb skargowy w sytuacji, gdy skarga została wniesiona przez obywatela na działania lub zaniechania kierownika samorządowej jednostki organizacyjnej? Po trzecie: Czy skargi wnoszone przez obywateli mogą realnie polepszyć działanie administracji publicznej, w skład której wchodzi przecież (będąca przedmiotem mojego zainteresowania) administracja samorządowa? Rozważania zawarte w niniejszym artykule zostaną ograniczone jedynie do skarg, jakie obywatele mogą wnosić na zaniedbania lub nieprawidłowe wykonywanie zadań przez organy jednostek samorządu terytorialnego jak i działania czy też zaniechania kierowników samorządowych jednostek organizacyjnych.