Problematyka artykułów zawartych w tej książce ma co najmniej dwojaki charakter. Pierwsza grupa artykułów wiąże się z szeroko rozumianym zarządzaniem, a druga z zagadnieniami pedagogicznymi. Bez względu na to, jak będziemy podchodzić do rozważanych problemów, zauważyć trzeba, że we współczesnym świecie bardzo wyraźnie występują współzależności pomiędzy odległymi nieraz obszarami działalności człowieka. I choć trudno rozpatrywać te zagadnienia łącznie, to wyłącznie z powodów praktycznych i dydaktycznych są one rozpatrywane oddzielnie. Współczesna rzeczywistość niesie ciągłe zmiany społeczne, polityczne, ekonomiczne i inne. Skutkiem tych ukierunkowanych, jak się wydaje, przemian jest zjawisko globalizacji, które dla zarządzania ma niebagatelne znaczenie. Zarządzanie w kontekście globalizacji uwzględniać musi nowe jakościowo zjawiska, które kilkanaście lat temu jeszcze nie występowały. Zarządzanie jest obszarem, który nakłada odpowiedzialność i wymaga kreowania i promowania człowieka w organizacji jako najwyższej wartości. Zmiany zachodzące zarówno w Polsce, jak i świecie są niezwykle dynamiczne, a zatem wymuszają ciągły rozwój, który nie opiera się na schematach. Konieczne wydaje się udzielenie odpowiedzi na temat wzajemnych powiązań w rozwijaniu struktur w organizacjach przyszłości. Pedagogika zajmująca się szerokim spektrum edukacji i działalności człowieka analizuje również problematykę zarządzania, głównie w szerokim kontekście edukacyjnym. W tym miejscu autorzy podjęli jednak rozważanie dotyczące kontekstów, które niosą kolejne tematy XXI wieku. Należą do nich chociażby te uwarunkowania, które wynikają z tych czynników, które tkwią w samym człowieku, bo to one uruchamiają, pobudzają, ukierunkowują jego działania nastawione na uczenie się przez całe życie bądź też – jak często ostatnimi czasy używa się nowego określenia – edukację całożyciową. Nie mniej istotne są także uwarunkowania zewnętrzne, systemowe, zwłaszcza po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej i wejściu naszego kraju w europejską przestrzeń edukacyjną. Problematyka z tym związana znajduje się w wielu oficjalnych dokumentach zarówno Unii Europejskiej jak również naszego kraju. Potwierdzeniem tego jest chociażby „Program uczenia się przez całe życie 2007 – 2013” połączony z programami Erasmus i Leonardo da Vinci czy tę przyjęta przez rząd polski we wrześniu 2013 r. „Perspektywa uczenia się przez cale życie”. Wydaje się, że w chwili obecnej jest to jedna z najważniejszych tendencji w szeroko rozumianej edukacji i zapewnienia rozwoju społeczeństw, występująca w wielu politycznych i pragmatycznych programach. Wydaje się uzasadnione stwierdzenie, że treści przedstawionych tu artykułów zawierają zaledwie wskazanie na kilka obszarów występujących zarówno w dziedzinie zarządzania, jak i pedagogiki, które wymagają dalszej eksploracji i gruntowniejszego poznania.