Kara pozbawienia wolności to skazanie człowieka na izolację w środowisku zamkniętym. Oznacza wyeliminowanie jednostki z życia społecznego i przeniesienie jej w krąg patologicznych zachowań podkultury więziennej. Wycofuje ją z wszelkich wartościowych zadań życiowych, a co za tym idzie, obniża poczucie własnej wartości. Samotność człowieka, izolacja jest jednym z cięższych ludzkich doświadczeń. Prowadzi do poczucia bezsensu własnego istnienia. Osadzony traci umiejętności potrzebne w codziennym życiu rodzinnym, zawodowym i obywatelskim. Nasilają się zaburzenia osobowości, utrudniające bezkonfliktowe funkcjonowanie. Więzień nie nabywa nowych umiejętności pozwalających sprostać stale rosnącym wymaganiom współczesnego życia. Pojawia się niechęć i bunt przeciw państwu. Grupa ludzka jest miejscem, w którym człowiek szuka zaspokojenia własnych potrzeb, potrzeby przynależności, oparcia, bezpieczeństwa. Wszystkie te potrzeby nasilają się szczególnie w warunkach nieprzyjaznych. Bez wątpienia takie właśnie warunki występują w zakładzie karnym