Ocenia się, że w sferze gospodarczej ok. 80% przepisów obowiązujących w państwach członkowskich wynika z regulacji unijnych. Temu trendowi do rozszerzania zakresu regulacji unijnych towarzyszyły dyskusje na temat możliwości poprawy ich jakości oraz ich uproszczenia. W początkach XXI w. zostały poddane pewnej instytucjonalizacji. Analiza ewolucji tego zagadnienia jest przedmiotem niniejszego artykułu. Ocena jakości prawa unijnego opiera się na trzech głównych przesłankach. Po pierwsze – skuteczności, określanej poprzez rzeczywiste efekty regulacji prawnych. Po drugie – sprawności, mierzonej stosunkiem kosztów danej regulacji do jej efektów. I po trzecie – użyteczności, ocenianej skalą korzyści określonej regulacji prawnej. W odniesieniu do działań na rzecz poprawy jakości prawa Unii Europejskiej istotny jest jeszcze aspekt „propagandowy”. Z uwagi na mnogość unijnych aktów prawnych eliminacja aktów nieaktualnych, niejasnych, bądź ze sobą sprzecznych, nadmiernie skomplikowanych, nakładających się na siebie w obszarze regulacji, nadmiernie obciążających podmioty, do których się odnoszą, lub nadmiernie drobiazgowych przynosi niewątpliwie pozytywny efekt „wizerunkowy” w postrzeganiu skutków działalności w ramach tej organizacji. W kontekście powyższych uwag analiza dokumentów oraz literatury odnośnie do zagadnienia poprawy jakości regulacji prawnych Unii Europejskiej staje się kluczowym obszarem badawczym niniejszego opracowania. Prowadzi ona do wniosku, że podejmowane w tym zakresie działania należy rozpatrywać w dwóch względnie niezależnych aspektach: materialnym (odnoszącym się do treści aktu prawnego) i formalnym (odnoszącym się do odpowiedniego przygotowania projektu aktu i publicznej aprobaty jego obowiązywania).