Pod koniec czerwca 2024r. w wyniku prześladowań, konfliktów, przemocy, naruszeń praw człowieka lub zdarzeń poważnie zakłócających porządek publiczny, 126 mln. ludzi na całym świecie zostało przymusowo przesiedlonych. Uchodźcy stanowią prawie 36% tej grupy (UNHCR, 2024). Badania pokazują, że na podejmowanie przez mieszkańców zagrożonego terytorium decyzji o wyjeździe mniejszy wpływ ma ogólne postrzeganie niepewności, ponieważ kluczowe znaczenie odgrywają konkretne obawy i rzeczywiste doświadczenia przemocy. Niezależnie jednak od tego, ludzie w pierwszej kolejności rozważają migrację w obrębie swojego kraju, zamiast wyruszać w podróż za granicę – często droższą i bardziej niebezpieczną (Hagen-Zanker i in., 2024). Kiedy jednak zdecydują się na taki krok, często przekonują się, że dotarcie do kraju przyjmującego nie stanowi ostatecznego zakończenia ich trudów. Napotykają wieloaspektowe wyzwania, takie jak ubogie warunki życia, niezdolność do skutecznego komunikowania się i poruszania się w relacjach społecznych, ograniczony dostęp do edukacji i możliwości zatrudnienia, napięcia z populacją przyjmującą, izolacja społeczna, dyskryminacja i wykluczenie, zagrożenie deportacją. Inkluzywne polityki rządowe oraz sieć wsparcia społecznego stanowią z kolei przeciwwagę dla tego typu zjawisk, sprzyjają wzrostowi poczucia bezpieczeństwa oraz procesowi integracji (Alfred, 2024).