Celem artykułu jest zbadanie zakresu przekazywania przez państwo zadań sektora publicznego w ręce podmiotów prywatnych. Wykazano, że prywatyzacja bezpieczeństwa to tendencja ogólnoświatowa, której gwałtowny rozwój nastąpił po zakończeniu zimnej wojny oraz rozpoczęciu walki z terroryzmem u progu XXI wieku. Objęła ona także sferę bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz w dużej mierze siły zbrojne. Również w naszym kraju, po doświadczeniach zagranicznych misji wojskowych, przystąpiono do programu outsourcingu zadań obronnych, którego zadaniem jest wypełnienie luki w zaspokajaniu potrzeb wojska. Siły Zbrojne RP sprawnie przeszły etap pilotażowy zlecania zadań obronnych podmiotom zewnętrznym, wykazując się posiadaniem odpowiednich sił i środków oraz dobrym przygotowaniem merytorycznym i kadrowym. Należy jednak zaznaczyć, że proces ten, uznany za korzystny pod względem ekonomicznym, wymaga od państwa skutecznej kontroli jakościowej oraz zakresu realizowanych zadań i przejrzystości finansowej zawieranych umów, w celu niwelowania zagrożeń wynikających z rezygnacji władzy z monopolu stosowania siły jako narzędzia bezpieczeństwa.