Określenie roli i znaczenia autorytetu pracownika naukowego jest w obecnych czasach niezwykle istotne z wielu powodów. Najważniejszym z nich wydaje się aspekt posiadania autorytetu naukowego i moralnego. Aby zostać uznanym przez społeczność akademicką za faktyczny autorytet, nie wystarcza już dziś spełnianie określonych w piśmiennictwie naukowym kryteriów: posiadania rozległej wiedzy merytorycznej i odpowiednio znaczącego dorobku naukowego. Nie wystarczą już szerokie horyzonty umysłowe i doskonała znajomość warsztatu naukowego. Społecznym wymogiem jest uczciwość i kompetentność naukowa oraz właściwy moralnie stosunek do studentów, wyrażający się w rzetelnym wypełnianiu obowiązków dydaktycznych, życzliwym i partnerskim podejściu. Dokonana analiza spadku popularności autorytetów pracowników naukowych została dokonana poprzez pryzmat studenckich ocen kompetencji dydaktycznych kadry naukowej i jej relacji ze studentami. Autor stawia kilka tez, które weryfikuje poprzez dostępne źródła. Zwraca szczególną uwagę na oczekiwania studentów w zakresie posiadania przez kadrę naukową wyższych uczelni doświadczenia zawodowego, zdobytego poza pracą na uczelni. Choć nie można przesądzać jednoznacznie potrzeby rozwoju tzw. „czystej teorii naukowej”, to należy pamiętać, że nauka ma wymiar także praktyczny i powinna być poparta wiedzą i doświadczeniem kadry naukowej w pracy z młodzieżą akademicką.