We współczesnej, coraz bardziej zróżnicowanej i wielokulturowej Europie narastają dylematy tożsamościowe. Często towarzyszy im refleksja, a nawet dyskurs co do pożądanych sposobów socjalizacji w obszarze kształcenia, które wspomogłyby wysiłki w określaniu wspólnej kompetencji międzykulturowej (efektywnej płaszczyzny wzajemnego porozumiewania się między przedstawicielami odmiennych kultur) [1–2]. Stąd ogromna wręcz popularność badań prowadzonych w ramach takiej problematyki i takich dziedzin, jak: tożsamość, społeczeństwo wielokulturowe, komunikacja międzykulturowa, edukacja międzykulturowa, edukacja wielokulturowa, psychologia międzykulturowa [3–5]. Jedno z wielu takich przedsięwzięć stanowią międzynarodowe badania podręcznikowe. Podręczniki, jako media edukacyjne, są ważnym obszarem odniesień tożsamościowych, wielokulturowych oraz międzykulturowych i w pełni uzasadniony jest monitoring ich zawartości. A zatem teza, towarzysząca niniejszemu wystąpieniu brzmi: Badania podręcznikowe stanowią istotny czynnik w procesie ustalania kompetencji międzykulturowej, a także usprawniania samej komunikacji pomiędzy przedstawicielami odmiennych kultur. Zdecydowanie tak jest − świadczą o tym wysiłki badawcze specjalistów skupionych wokół Międzynarodowego Instytutu Badań nad Podręcznikiem Szkolnym w Brunszwiku, gdzie w połowie lat siedemdziesiątych takie badania zapoczątkowano. (Das Georg Eckert Institut fuer international Schulbuchforschung GEI) [6]. Przykłady działań w tym zakresie często będą tu przywoływane.