Problematyka bezpieczeństwa oraz jakości życia od dawna poruszane były w literaturze przedmiotu i analizowane przez przedstawicieli różnorodnych dyscyplin naukowych, co pozwalało na dogłębne i komplementarne ukazanie tych zagadnień w ujęciu interdyscyplinarnym. Bezpieczeństwo, jako nadrzędna potrzeba człowieka, grup społecznych, organizacji i całych państw, oznacza stan, w którym występuje pokój i brak zagrożenia. Pojęcie to jest bardzo szerokie i nie sposób w tym miejscu wymienić wszystkich jego rodzajów, kategorii, a tym samym i jego zagrożeń. Obowiązkiem państwa jest zagwarantowanie wszystkim obywatelom ochrony życia i mienia. Na straży bezpieczeństwa stoją organy administracji rządowej i samorządowej, jednostki i struktury państwowe, które muszą wypełniać te zobowiązania wobec obywateli zarówno w czasie pokoju, jak i wojny. Skoro poczucie bezpieczeństwa jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, ma zatem ścisły związek z jakością życia, zarówno w odniesieniu do jednostki, jak i grup społecznych, w których jednostki te funkcjonują. Jakość życia rozumiana jest najczęściej jako zadowolenie z życia, poczucie szczęścia i dobrostan psychiczny i społeczny. Istotnym aspektem przy analizowaniu problematyki jakości życia jest przedstawianie uwarunkowań społecznych tego procesu, czyli wszystkich czynników, które są z nim skorelowane (wymiary, źródła i kryteria jakości życia). Różnorodność w ujmowaniu i analizowaniu problematyki jakości życia powoduje różnorodność w definiowaniu tego pojęcia. Główny Urząd Statystyczny w badaniach jakości życia w Polsce w 2014 roku ukazuje „(…) nie tylko całokształt obiektywnych warunków, w jakich człowiek żyje, ale także odczuwaną przez poszczególne osoby subiektywną jakość życia, określaną także terminem dobrobytu subiektywnego. W ramach szeroko rozumianych warunków życia brane są pod uwagę m.in. takie obszary tematyczne (zwane inaczej domenami) jak: materialne warunki życia, zdrowie, edukacja, aktywność ekonomiczna, czas wolny i relacje społeczne, osobiste bezpieczeństwo, jakość państwa i podstawowe prawa, a także jakość środowiska naturalnego w miejscu zamieszkania. Pomiar dobrobytu subiektywnego obejmuje natomiast postrzeganą jakość życia, tzn. satysfakcję, jaką ludzie czerpią z różnych jego przejawów oraz z życia jako całości, a także elementy dotyczące odczuwanych stanów emocjonalnych oraz systemu wartości” (Bendowska, Bieńkuńska i inni, GUS 2014:5).