Celem niniejszej pracy jest analiza postaw politycznych młodzieży uczącej się w szkołach ponadgimnazjalnych w okresie transformacji ustrojowej. Precyzyjniej rzecz ujmując, moje zainteresowania koncentrują się na strukturze treściowej postaw politycznych. Punktem wyjścia dla analiz jest dyskurs publiczny na temat edukacji obywatelskiej młodego pokolenia, jaki odbył się w środowiskach pedagogicznych i naukowych w latach 1990-1994. Cezura czasowa przyjęta dla charakterystyki interesujacej mnie dyskusji obejmowała okres konstruowania nowego modelu wychowania polskiej szkoły. Wychowania dla i w demokracji. Przyjąłem, że 5 lat dla projektu edukacyjnego to wystarczająco długi okres, by można było mówić nie tylko o jego inicjacji, ale także o ewaluacji i ocenie jego pierwszych efektów. Po pięciu latach od przełomu czerwcowego, kiedy Polacy na drodze wyborów parlamentarnych powiedzieli sobie, że nie chcą już dłużej żyć w systemie komunistycznym, środowiska pedagogiczne rozpoczęły przygotowania do Zjazdu Pedagogicznego, którego hasłami przewodnimi były demokracja i wychowanie. Analizując toczącą się dyskusję, postawiłem sobie szereg pytań, miedzy innymi: jaki był jej przebieg? Jaka była jej treść? Jakie ujawniły się stanowiska? Jaka jest funkcja edukacji obywatelskiej? Istotną kwestią badawczą jest zidentyfikowanie, czy i na ile zaproponowane rozwiązania swoją treścią, zakresem przedmiotowym odchodziły od rozwiązań funkcjonujących w poprzedniej formacji.