W artykule została podjęta problematyka kryzysów, która coraz bardziej zaznacza swoją obecność w naukowych opracowaniach, jak też w życiu codziennym. Kryzysy postrzegane jako moment przejściowy w całokształcie życia człowieka są wpisane w rozwój i także podlegają określonym prawidłowościom i możliwościom periodyzacji wraz z okresami rozwojowymi. Wśród wielu ujęć kryzysów zaznacza się poszukiwanie pedagogicznego i etycznego ich znaczenia, w którym przez opis fenomenologiczny zjawiska, poszukiwana jest jego istota i znaczenie. Jak zauważa Stefan Kunowski (1909-1977) potrzebujemy takich poszukiwań także z pozycji pedagogiki, aby wyjść poza zawężone i specjalistyczne opracowania tej problematyki i w sposób istotny starać się ująć rozwój fizyczny, społeczny czy też duchowy. Na tę potrzebę odpowiada, według Kunowskiego, „pedagogika jako nauka o wszechstronnym rozwoju człowieka”, wypracowując teorię warstwicowego rozwoju człowieka, „która łączy w sobie wszystkie możliwości rozwojowe ludzi”. Odpowiednie rozwiązanie kryzysu rzutuje na dalsze fazy i kolejno przeżywane następne kryzysy, które towarzyszą życiu ludzkiemu, powodując zróżnicowanie w zdobywanych doświadczeniach i owocując rezultatami w postaci niepowtarzalnych i indywidualnych oraz społecznych efektów rozwoju i wychowania.